Mykerinos - Nicolas Oury
De spelers zetten met hun voorraad blokjes (welke na elke ronde wordt aangevuld) in op een landkaart welke wordt gevormd door een aantal speelkaarten vanaf een algemene stapel in een rechthoek te leggen. Het is de bedoeling op deze landkaart, welke weer in zones is opgedeeld, met het inzetten van blokjes meerderheden te vormen. Als dit is gebeurd wordt er gekeken naar de meerderheden: hoeveel invloed hebben de spelers daarmee op een vijftal symbolen. Deze symbolen komen overeen met evenzovele personages die, vooropgesteld dat ze in hun bereik de meerderheid hebben, voordelen opleveren zoals:
• aan het begin van elke ronde meer nieuwe blokjes mogen inzetten
• meerdere blokjes tegelijk inzetten
• een voordeel bij gelijkstand
• de mogelijkheid om direct in het museum te bouwen
Een speler kan na een ronde bij een telling besluiten om de meerderheid of winst meteen in winstpunten uit te laten keren of in het museum een blokje te plaatsen (uitgestelde winstneming - deze komt dan pas bij de eindtelling), of een van de speelkaarten in zijn bezit te nemen (op de achterkant staat het personage) om priviléges te krijgen.
Het museum is een tekening in het midden van het spelbord waar een speler ook weer blokjes kan plaatsen in zogenaamde kamers waarvan de waarde varieert van 2 tot 5 zegepunten. Het museum is slechts een van de manieren om aan punten te komen. Het bord omvat tevens de scorelijst en een korte verklaring van de personages en hun symbolen. Na een aantal ronden is het spel ten einde en wint diegene die vooraan staat op de scorelijst.

Wat kan er afsluitend gezegd worden over de verschenen spellen bij de bekende grote uitgevers? Het valt op dat er veel voor een koopje worden uitgebracht, niet alleen wat (hoeveelheid) spelmateriaal en dus kostprijs betreft, maar het is vooral de geestelijke inhoud van de spellen die te wensen overlaat. Het merendeel loopt via een bekend en platgetreden patroon: spullen verzamelen, bouwen of reizen. Natuurlijk, sinds de dood van Einstein heeft zich ook nog niet echt een nieuwe aangemeld, en wellicht zijn we hierin te kritisch. Maar de grote spellenauteurs zijn nog steeds levend en wel in ons midden. Wat voeren ze ondertussen uit? Worden ze ergens in de kast van de uitgevers gevangen gehouden, gedrogeerd en onder de maat gehouden, zodat ze hun talenten niet langer ten volle kunnen benutten? Dan moet er terstond een Spellenfront worden opgericht!

Er wordt in de vormgeving ook niet geschroomd om cartooneske en dus plattere illustraties uit de kast te halen; een verschijnsel waarvan we voor wat betreft de bordspelen voor volwassenen vanaf zo ongeveer sinds het midden van de jaren negentig verschoond dachten te zijn. Wat dat betreft kunnen illustratoren als Franz Vohwinkel zich zorgen gaan maken - al lijdt het natuurlijk geen twijfel dat ook dit thema en deze stijl door hen prima uitgewerkt zou kunnen worden. Maar zijn ze namelijk niet te duur geworden, als deze trend naar eenvoudig en goedkoop zich eenmaal heeft neergezet? Spelers zullen hevig teleurgesteld zijn om te zien dat ‘hun’Alea’, het merk dat Ravensburger speciaal voor de wat complexere spelen (‘Spiele für Vielspieler’) in het leven riep, nu met een piratenspel uitkomt voor speler(tje)s vanaf 9 jaar. Dat kan maar een ding betekenen: de branche is de richting kwijt, en vlucht in volle vaart naar achteren. Daarmee vervreemdt het zich in rap tempo van een trouwe groep spelers. Enkelen daarvan weten hun weg wel naar de kleinere uitgevers die deze spelen wèl in hun assortiment voeren te vinden, maar een grotere groep blijft nu verstoken van een goed spel dat op hun maat gesneden is.

Het staat elke onderneming natuurlijk vrij om producten naar keuze op de markt te brengen waarvan gedacht of gehoopt wordt dat het aansluit bij de consument en dus aftrek zal vinden, maar welke consument wordt hier dan eigenlijk bedoeld? Als het de onregelmatige speler is, of de impulskoper, dan wordt de concurrentie moordend, er is dan geen onderscheid meer tussen de verschillende aanbieders en iedereen vist in dezelfde poel; het bekende Unique Selling Point. In dat geval zullen Kosmos en Ravensburger met Hasbro en andere marktvechters uiteindelijk een finaal toernooi leveren, waarbij gevreesd moet worden dat vooraf al duidelijk is wie hier de winnaar wordt.

Het ‘oude’ Europa moet het juist van de nuance hebben, de rijkheid en de verscheidenheid. Laten we dat met z’n allen koesteren, als spelers en uitgevers, als spellengemeenschap in zijn totaliteit; een spellengemeenschap die in zo’n korte tijd zo groot heeft kunnen worden dankzij de klapper die 'Siedler' werd. Vanuit deze soms eerste kennismaking met het 'nieuwe' bordspel heeft menige speler een ontwikkeling doorgemaakt en is ook wat ingewikkeldere spelen gaan waarderen en spelen. Worden deze spelers nu door de’grote jongens’ in de steek gelaten? Het voert te ver om te eisen dat de uitgevers op hun schreden terugkeren. Maar van een gerenommeerde spellenuitgever, en de creativiteit die in veel van hun speelgoed te vinden is, verwachten we meer dan een marketingstrategie die het in het leven roepen van een speciaal assortiment jigsaw puzzels met als afbeelding een standaard ingekochte stock foto inhoudt.

Vrolijk moet een mens blijven, en verzuren is nooit goed. We blijven dus optimistisch en alles kan nog ten goede worden gekeerd. Bovendien zijn er de weliswaar sporadische uitzonderingen van uitgevers die wèl hun nek durven uit te steken, en hiermee zelfs een duidelijk statement afgeven.

Het echte vuurwerk ondertussen kwam van het traditionele jaarlijkse vuurwerk op zaterdag vanaf het beursterrein, vergezeld van een verstrekte beker Glühwein: 15 minuten aah’s en ooh’s. Een mens heeft dat soort hoogtepunten nodig. Geef ze ons ook op bordspellengebied.
© 2006 Richard van Vugt