xxxx

Die Macher
Auteur: Karl-Heinz Schmiel
Uitgever: Hans im Glück
Jaar: 1997


recensie door

x
Wie nog nooit in politiek geïnteresseerd was, moet eens Die Macher spelen. Of: wie in politiek geïnteresseerd is moet eens Die Macher spelen. Het kan allebei. Want Die Macher is weliswaar een spel over politiek, maar het maakt niet uit of de interesses ook op dit vlak liggen. Wat het zeker wel is: een ‘groot’ en complex spel dat je niet een-twee-drie onder de knie hebt. En men dient bovendien over ruim voldoende tijd te beschikken: het spel strekt zich uit over zeven rondes die in totaal zo’n vijf uur in beslag nemen.
In die tijd trekt een verkiezingskaravaan van 3 tot 5 partijen (spelers) door zeven, in elk spel weer wisselende Bundesländer, zeg maar deelstaten, waar om de gunst van de kiezer wordt gedongen.
Er worden verkiezingsbijeenkomsten gehouden, de pers wordt ten eigen dienste ingeschakeld, en er worden peilingen gehouden voordat het tot de eigenlijke verkiezing komt. Wie dan de meeste mandaten in de macht weet te slepen, is al weer een stuk verder op weg naar de eindzege. Na de 7e en laatste deelstaat worden alle mandaten en andere bonussen opgeteld, en zal blijken welke partij zich winnaar mag noemen en de bondskanselier mag leveren.
Aan het begin van het spel neemt elke speler de rol van een van de vijf partijen op zich: FDP, SDP, Grünen, PDS of CDU. Vijfentwintigduizend ‘geld’ wordt uitgedeeld; iedere partij krijgt zijn eigen kaarten ‘schaduwkabinet’, vijf ‘gift’-kaarten, en een formulier. Hierop worden de diverse standen bijgehouden, het bod op de startspeler opgeschreven, en de startopstelling in de vorm van een voorverkiezing bepaald.
Elke partij krijgt vijf partijprogrammakaarten gedeeld die open op tafel komen te liggen en samen het partijprogramma vormen; bovendien ontvangt elke speler nog drie partijprogrammakaarten op de hand waarmee hij het openliggende programma in de loop van het spel kan aanpassen.
Op het centrale bord, waar in het begin de eerste vier deelstaten zichtbaar zijn die de komende rondes als eerste aan de beurt komen om door de verkiezingskaravaan aangedaan te worden, is plaats om de inspanningen die voortvloeien uit verkiezingsbijeenkomsten bij te houden, de media-invloed, de stemmen, en de publieke opinie in die deelstaten. Een trendmarker kan ervoor zorgen dat de inspanningen van de verkiezingsbijeenkomsten extra gehonoreerd wordt en zo extra stemmen oplevert.
De partijen kunnen deze trendmarker voor zichzelf verhogen, of voor andere partijen verlagen, maar dit is afhankelijk van de hoogte van de bedragen die zijn geïnvesteerd in een peiling tijdens een latere fase van het spel, en houden bovendien een zeker risico in; de peilingen zijn niet altijd even betrouwbaar.
Belangrijk is ook om te weten wat al die inspanningen uiteindelijk opleveren want niet elke deelstaat is even belangrijk; de te verdelen mandaten schommelen tussen de 20 en 80.
In elke deelstaat ligt een aantal kaarten open die de publieke opinie weergeeft. Een politieke partij zou geen politieke partij zijn, als zij niet naar deze stem van het volk zou luisteren, dus probeert zij haar eigen programma zoveel mogelijk aan dat van het volk aan te passen. Dat is niet gemakkelijk, want per ronde kan een speler maar één open kaart (mening) van tafel halen en deze door een andere uit de hand vervangen. Per ronde is er een deelstaat waar verkiezingen worden gehouden; in deze deelstaat is de publieke opinie zo transparant als wat en dus volledig bekend. In elk van de volgende deelstaten ligt telkens een opiniekaart meer blind uit; dus in de tweede deelstaat een blinde kaart van de vier, de derde deelstaat twee van de vier kaarten blind, en de vierde deelstaat is nog vrijwel onontgonnen verkiezingsland met drie van de vier opiniekaarten blind op tafel. Wanneer de karavaan verder trekt, wordt telkens van elke deelstaat een blinde kaart open gelegd, de huidige deelstaat waar de verkiezingen zijn afgelopen wordt opgeruimd en er wordt plaatsgemaakt voor een nieuwe deelstaat, waar dan dus weer vier opiniekaarten komen te liggen, waarvan drie blind. En ondertussen proberen de partijen in de volgende deelstaat wanhopig hun meningen aan te passen, om zodoende bij de daar te houden verkiezingen zoveel mogelijk stemmen en uiteindelijk mandaten in de wacht te slepen.
x
x
x