Het spelbord laat tegen een oriëntaalse decoratie zes paleizen zien, die elk in een van zes verschillende kleuren zijn opgetrokken. Bij het spelbegin worden de schatten in gelijke in moeilijkheid oplopende stapeltjes over de paleizen verdeeld. De moeilijkheid bestaat hierin, dat er gaandeweg steeds meer dieven nodig zijn om een volgende schat te zekeren.

Voor elk paleis wordt een neutrale zwarte wachter gezet op een van de vier beschikbare plaatsen; hierna mogen de spelers afhankelijk van het spelersaantal nog twee tot vier eigen wachters plaatsen bij een paleis van hun keuze. Een deck paleiskaarten in de zes kleuren wordt geschud en de startspeler krijgt er zes; elke volgende speler krijgt een tot drie kaarten extra gedeeld. Het dievengilde ligt als voorraad bij de spelers om met behulp van de kaarten te worden ingezet.

Het gevolg is een heen en weer geschuif van wachters en dieven, tot er voldoende dieven in een paleis staan en de bovenste schat van de stapel wordt gelicht. De betrokken dieven kiezen schielijk het kamelepad en keren in de voorraad van de speler terug. In het onderhavige paleis ligt nu een nieuwe schat open die door meer dieven geclaimd moet worden en het zo dus moeilijker maakt om aan deze telkens zwaardere conditie te voldoen.
Aan het eind van een beurt trekt een speler drie blinde kaarten; is er geen actie gedaan, dan mogen er vier kaarten worden getrokken waarvan een een dansereskaart mag zijn. Deze kaart geldt als joker en kan voor elke willekeurige kleur worden gebruikt.

Natuurlijk heeft iedere speler gebrek aan de juiste kaarten, of last van een medespeler die een eigen of neutrale wachter, of zelfs meer dan een, in een paleis zet waar hijzelf net lekker 'goedkoop', voor maar een kaart per dief, aan het bijplaatsen was. Een speler die uitloopt, zal wat vaker met dit soort hinderlijke acties van de medespelers te maken krijgen, maar uiteindelijk voert het eigenbelang de boventoon: hoe kom ik zo snel mogelijk, met zo weinig mogelijk kaartenacties aan die volgende, en misschien winnende laatste schat?

Het spelbord is sfeervol en met oog voor detail geïllustreerd; het is heerlijk om van de details in de paleizen te kunnen genieten.
Elk van de paleizen en de corresponderende paleiskaarten heeft een apart symbool waardoor kleurenblinden moeiteloos de goede kaart bij de overeenkomstige locatie weten te vinden. Terzijde moet hier worden opgemerkt, dat steeds meer uitgevers met deze niet geringe groep grijskijkers rekening houden, en in dit spel is het elegant en geïntegreerd opgelost. Het is voor sommige wel kleurherkennende spelers al moeilijk genoeg om groen van blauw of bruin van zwart te onderscheiden, en wat de een nog oranje noemt is voor de ander al geel; niet iedereen is klaarblijkelijk met een standaard kleurenspectrum uitgerust.

Door de dansereskaart die als joker in te zetten is, wordt het kaartengeluk enigszins teruggedrongen maar voor het verkrijgen van deze kaart moet dan wel een beurt worden gepast. Enige tactiek en planning komt bij het plaatsen en bewegen wel om de hoek kijken, maar uiteindelijk is ‘Der Dieb von Bagdad’ een ongecompliceerd, pretentieloos en vlot te spelen spel met een lage instap dat een klein uurtje duurt, en dat spelers van allerlei komaf en voorkeur zal plezieren.
© 2006 Richard van Vugt