Wel dient vermeld dat we vanaf Utrecht zeer mileubewust naar Wijchen zijn gereden; gezamenlijk in de auto van Han. Het parkeeroverleg werd deze keer zodoende rijdende gevoerd. De wijk waar Ido zijn toevlucht heeft genomen, lijkt op het mythologische doolhof waarvan de naam me even is ontschoten. In Nijmegen en omgeving hebben ze hier rekening mee gehouden en er een voorkeur om straatnamen koud, abstract en communistisch met nummers aan te duiden aan de dag gelegd. Zo kwamen we gezellig in straat 56 bij nummer 40 aan. Han gooide zijn auto spontaan voor de deur op de zanderige ruimte die als parkeerplaats was bedoeld. Trottoir, rijweg of ook polder zijn in deze spiksplinternieuwe bouwwijk nog moeilijk van elkaar te onderscheiden.

Na een uitgebreide rondleiding door de schitterende en exclusief ingerichte woning met zicht op buren, polder, en nog te verrichten werkzaamheden werden wij neergezet aan de dinertafel waar wij eerst nog van koffie of thee, en taart van Han werden voorzien. Ook Ido vond het begin van januari klaarblijkelijk bij uitstek geschikt om de verkiezingsstrijd te laten losbarsten, want hoe kan het anders worden uitgelegd dat het eerste spel Europa 1945-2030 al op tafel lag te wachten om gespeeld te worden; een spel over de eenwording van Europa waar voor verkiezingen een hoofrol is weggelegd. Elke speler krijgt een aantal burgers (mannen én vrouwen!) om in een land verkiezingen te houden. Elk land heeft een eigen 'overredingscijfer'; er moeten minstens zoveel burgers in worden gezet om het land tot de EG te laten toetreden. Daarna wordt er onderhandeld; elke speler probeert een coalitie te vormen om daarmee een meerderheid te halen; zijn beloning is een overwinningspunt, plus een aantal politieke punten, afhankelijk van de grootte en importantie van het land. Deze politieke punten bepalen met hoeveel burgers je de volgende ronde kunt starten, en dus hoeveel invloed je in de verkiezingsstrijd kunt gooien. Treffend was dat Fred bij het begin van het spel bij ontstentenis van zijn favoriete kleur zwart (wat geen kleur is), zijn eigen speelstukjes in de strijd trachtte te werpen. De spelleiding stak hier terecht en zeer beslist een stokje voor. Saillant detail: Fred's speelfiguurtjes bestonden uit alleen maar mánnetjes!

Na elke geslaagde verkiezing wordt een land bedekt met een puzzlestukje in de vorm van het land in de kleur en met het symbool van de Europese Unie. Waaierige en niet ter zake doende opmerkingen over de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal werden door Ido tijdens de speluitleg als niet gehoord behandeld.

Het spel bestaat uit vier ronden, met twee tussenfases waarin gekeken wordt of er ook spanningsgebieden ontstaan of oorlog uitbreekt. In een spanningsgebied is het moeilijker om verkiezingen te winnen, terwijl dit in een oorlogsgebied helemaal onmogelijk is. Burgers mogen alleen in een gebied worden gezet aangrenzend aan een EU-land; in het begin zijn een aantal landen nog met puzzlestukjes bedekt; hier is nog even geen verkiezing mogelijk. Getracht wordt hiermee om de loop van de geschiedenis enigszins te handhaven. Dat is niet helemaal gelukt: aan het eind van het spel was Portugal nog steeds geen lid van de EU; maar, ik zou zeggen gelukkig maar, Turkije ook nog steeds niet (Cyprus speelt in dit spel geen rol, hmm..)!

Hoewel in eerste instantie beslist geen onaardig spel, mist het de spanning die je geboeid houdt. De gesmede coalities houden telkens weer rekening met degene die het verst op de politieke puntenschaal staat; deze wordt het liefst buiten een coalitie gehouden. Vooraan staan heeft dan minder nut, als je vervolgens door je coalitiegenoten met de nek wordt aangekeken! Fred's politieke gekonkel heeft zondermeer vruchten afgeworpen -hij werd eerste. Met een neuslengte verschil kwam Richard door de bocht, die hiermee weer een aardige 'bijkomer' voor de rating wist te realiseren, hoewel deze bij een nieuw spel maar voor de helft meetelt.

Boven tafel werd nu de Jan des Bouvrielamp ontstoken. Ook elders werden deze exclusieve en originele illuminaties onder netspanning gezet. Het tweede spel werd ZooSim, een Nederlands spel uit de letterlijke koker van René van Moorsel. Als eigenaar van een dierenpark moet je ervoor zorgen dat je zoveel mogelijk bezoekers trekt. Dit doe je door blind te bieden op een langwerpig tegeltje waarop verschillende attracties kunnen staan. Na vijf tegeltjes is er een tussenwaardering. Het aantal bezoekers wordt omgezet in punten; bij de eerste telling enkelvoudig, bij de tweede dubbel, tot bij de eindtelling vijf maal het aantal bezoekers in je dierentuin. Winnaar is degene met het meeste aantal punten. Een simpel spel, wat er bijzonder leuk uitziet, onnederlands zou je bijna zeggen, en heel leuk is om te spelen. Wel had Han wat moeite met het biedsysteem, waardoor hij bij de laatste twee veilingen zijn twaalf vergaarde schijfjes nog kon omzetten in twee tegeltjes!

Na dit spel werd er gepauzeerd; in de pauze werd er gedineerd. Zo werd de tijd weer nuttig besteed, en konden we na de voedende maaltijd mét toet weer uitgerust verder voor het een na laatste spel van de dag; althans dat dachten we toen nog...

Wallenstein was in kleinere kring al een keer eerder gespeeld. Het valt op dat de spelregels vrij eenvoudig zijn. Kaart van Duitsland, landen, gebieden, plaatsen. Gebouwen leveren punten op, evenals elk gebied. Bovendien zijn er extra punten voor de meerderheid van gebouwen in een land. Twee elementen in het spel maken het tot een superspel: de blokjestoren, en de fase waarin elk van de spelers zijn acties moet plannen. Wat je in de blokjestoren gooit, hoeft er niet per se uit te komen. Door een tweetal onregelmatig gevormde sluisjes komt niet alles uit de toren, wat je erin gooit. De meerderheid van de uitgeworpen kleur heeft een gevecht gewonnen. Voor een verdere beschrijving zie de recensie van het spel (binnenkort op de site). Het spel duurt lang, laten we hier maar even duidelijk over zijn. We zijn rond de drieëneenhalf uur druk in de weer geweest. Maar geen van ons heeft zich verveeld; het bleef tot de laatste ronde spannend. De kater kwam pas toen bij het opruimen van het spel bleek dat de toren door het gooien los was geraakt en er nog allerlei (zeven!) gele blokjes onderin waren komen vast te liggen, die dus menig gevecht anders hadden kunnen doen verlopen. Richard heeft dan ook een klacht ingediend over deze gang van zaken; in afwachting van een beslissing hierover is Wallenstein niet voor de rating gewaardeerd.

Van een volgend spel kwam het dus niet, hoezeer we dit ook wilden. Het was te laat om nog iets te starten en binnen een redelijke tijd af te spelen. De locatie van dit Gamepacklid noopte ons tot deze beslissing. Ido deed ons bij vertrek nog een shortcut aan de hand, die we de volgende keer nog eens goed uitgelegd willen horen... Was het nou rechts rechts, of hier links, en dan...

We hebben genoten van deze dag; het is leuk om met elkaar aan tafel te zitten, te konkelen, lachen, en bovendien ook nog wat sociale praat te bezigen! Ook werd er nog navraag gedaan naar de volgende actie van Gametravel. Alle leden mogen input geven voor een mogelijke maand en of datum; we kunnen het niet vroeg genoeg weten en plannen!

Ido en Natasha bedankt voor de gastvrijheid; jullie hebben een mooi huis. Natasha bedankt dat je Ido deze dag hebt vrijgegeven; we hebben gezien wat er nog moet gebeuren... Met zo'n prachtig en knus nest is het volgens insiders nog slechts een kwestie van tijd tot de eerste liefdesbaby zich aandient...