xxxx xxxx

Ticket to Ride - het kaartspel
Auteur: Alan R. Moon
Uitgever: Days of Wonder
Jaar: 2008


recensie door

x
Of zullen we het 'Zug um Zug - Das Kartenspiel' noemen? Nee, Ticket to Ride klinkt toch net even iets swingender. Na een zich nog steeds uitbreidende serie bordspellen, allen gebaseerd op het succesvolle Spiel des Jahres 2004, en geroemd als één van meest geschikte gateway games - geschikt dus om nieuwe mensen tot de hobby te introduceren - is er nu het kaartspel. Waar het bordspel lastig om mee te nemen naar de camping is, is een speelbaar klein alternatief in de vorm van een kaartspel wellicht een goed alternatief.
Net als bij het bordspel zullen we punten moeten zien te verdienen met het maken van routes door de VS. Daarnaast zijn er nog bonuspunten te halen voor wie de meeste routes door één van de zes grote steden heeft weten te maken.
Groot verschil met het bordspel is dat we de routes niet van stad naar stad maken, maar in één keer, door het verkrijgen van de treinkaarten die op iedere routekaart vermeld staat.
x
Aan begin van het spel krijgt iedere speler zeven willekeurige treinkaarten gedeeld, één locomotiefkaart die als joker dient en zes routekaarten, waarvan hij er minimaal één moet houden. De rest van de trein- en routekaarten wordt geschud en als trekstapel gereed gelegd. Vervolgens worden er vijf treinkaarten als etalage open gelegd. Doel is om de treinkaarten binnen te halen die op de routekaarten vermeld staan en die verschillende aantallen punten opleveren. Dit klinkt simpel, maar in de praktijk zitten er wat addertjes onder het gras.
x
Een spelersbeurt bestaat uit twee onderdelen. Als eerste controleert een speler of er voor hem op tafel van verschillende kleuren kaarten open liggen. Is dat het geval dan mag hij van iedere kleur één kaart veilig stellen in zijn persoonlijke treinkaartenstapel. Dit zijn de kaarten die aan het eind van het spel voor het afmaken van de routes moeten zorgen.
x
Als tweede voert de speler de feitelijke actie van zijn beurt uit. Hierbij heeft hij de keuze uit drie mogelijkheden. De speler kan twee kaarten pakken uit de etalage of blind van de stapel - conform de regels van het bordspel - hij kan vier nieuwe routekaarten pakken, of hij kan kaarten uitspelen, zodat die de volgende ronde een voor een veilig gesteld kunnen worden. Bij deze laatste actie zijn er twee mogelijkheden: ofwel van exact drie verschillende kleuren treinkaarten er één uitspelen, of een serie van minimaal twee van dezelfde kleur, eventueel aangevuld met jokers (locomotieven) in een rij uitleggen.
x
Hier steekt de eerste adder de kop boven het gras: tijdens het spel mag van een kleur slechts één kleur openliggen. Speelt een speler een kleur die een andere speler al open heeft liggen, dan kan dat, maar dan moeten er meer van deze kleur gespeeld worden dan de andere speler open heeft liggen.
x
Lukt dat, dan heeft dat als bijkomend voordeel/nadeel dat de speler met de minste kaarten deze op de aflegstapel moet leggen, met als logisch gevolg dat deze speler in zijn komende beurt geen kaarten kan binnenhalen van de betreffende kleur!
De volgende adder: een speler mag nooit en te nimmer de eigen treinkaartenstapel inspecteren. Op goed geluk danwel geheugen moeten de spelers dus verder spelen, hopende dat de huidige en toekomstige routekaarten vervuld zullen worden.
x
Het eind van het spel wordt ingeluid wanneer de algemene trekstapel met treinkaarten leeg is. Iedere speler heeft dan nog één beurt. Daarna is het puzzelen geblazen: kijken welke routes er gemaakt kunnen worden, waarbij routes die niet gemaakt kunnen worden minpunten zijn. Hierbij moeten de bonuskaarten ook niet vergeten worden: wellicht is het beter twee routes van 10 en 5 punten niet af te maken, en die route met New York van 10 punten wel: de meeste routes met New York levert immers 15 punten op...
Bij vier spelers vindt er een tussenwaardering plaats, de treinkaarten worden ingezameld, geschud en er wordt nog een tweede ronde gespeeld waarbij de aflegstapel als nieuwe trekstapel dient. De punten voor gemaakte routes worden opgeteld, de missers afgetrokken en bonussen uitgedeeld. De ervaring leert dat deze bonussen meestal de doorslag geven.
x
x
x
Hoewel het spel anders in elkaar steekt, komen er bij het kaartspel dezelfde soort gevoelens naar boven als bij het bordspel: 'Zou ik die route nog kunnen afmaken?' 'Misschien toch nog routes bijpakken, alhoewel, het spel is bijna afgelopen en zoveel beurten zijn er niet meer...' Dit spel speelt nog iets lichter dan het bordspel, tenminste, als er geen kaartentellers tussen de spelers zitten. Natuurlijk kan een speler proberen te herinneren welke treinkaarten er al verzameld, en dus welke routes al af zijn. Iedereen kent ze, de spelers die aan het eind zeggen: 'Ja, ik wist het: er zaten nog drie rode kaarten in de stapel.' Maar nee, dit is geen memory voor gevorderden, en voor dergelijke spelers en hun medespelers zou een waarschuwing op de doos verplicht gesteld moeten worden: 'Kaartentellen schaadt de gezondheid en kan lijden tot hoofdpijn en ruzie aan tafel' ...
x

We pakken kaarten, verzamelen of leggen wat uit, en hop, de volgende speler is alweer aan de beurt. 'Ticket to Ride - het kaartspel' speelt als een, eh, trein!
Met twee spelers is het allemaal een beetje te mak; elkaar dwarszitten is zeldzaam. Met vier spelers is dit een heel ander spel, waarbij het een stuk lastiger is om de benodigde kaarten binnen te halen. Een nadeel met vier spelers is wel, dat door het tweemaal wegspelen van de treinkaartenstapel de speeltijd tot boven de 45 minuten raakt, en dit brengt de speeltijd toch duidelijk boven de grens van een snel kaartspel. De sweet spot van het spel is toch echt met drie spelers, binnen 20 minuten uit en thuis, en wellicht tijd voor een revanche. De tactische afwegingen zijn van het lichte kaliber: 'Ga ik voor veel routes en dus veel bonussen, of voor de 'lange', puntrijke, routes?' En tja, dat is ook afhankelijk van de routekaarten die een speler trekt.

Bovenstaande kanttekeningen in aanmerking genomen is 'Ticket to Ride - het kaartspel' een goede aanvulling op de serie, fraai uitgevoerd, en bovendien zeer gemakkelijk mee te nemen op vakantie!
© 2008 Edwin van de Sluis

Ticket to Ride - het kaartspel, Alan R. Moon, Days of Wonder, 2008 - 2 tot 4 spelers vanaf 8 jaar, 45 minuten


Wat aan kaarten op tafel wordt gelegd wordt voor je weer aan de beurt bent door een tegenstander gecanceld
Geen planning mogelijk. Erg gekunsteld. Memory aspect is waarschijnlijk vanwege denkverlammingsgevaar ingevoerd
Met z'n vieren gaat er een half punt af, het wordt dan te lang voor wat het is
x
x
x