xxxx

San Marco
 Uitgever: Ravensburger
Auteurs: Alan R. Moon, Aaron Weissblum
Jaar: 2001

recensie door
Toen San Marco uitkwam en het een keer gespeeld was, kon het me in eerste instantie niet echt boeien. Een spel voor drie tot vier spelers gesitueerd op de plattegrond van Venetië, met enorm veel kenmerken van El Grande: probeer de meerderheid in de zes wijken te krijgen, die vervolgens bij de diverse waarderingsfases punten oplevert. Het leek een voortborduren op een bekend thema, met als extra handicap dat eenmaal geplaatste blokjes (edelen) niet echt meer kunnen worden verplaatst; het is daardoor wat statischer.
Toch is dit wel het soort spel waar ik van hou, doordat er een ander element in zit wat me aantrekt, namelijk het psychologische aspect om in te schatten wat de andere speler zal doen.
x
Wat is het geval? Het spelmechanisme bestaat uit een set kaartjes die uitgespeeld verschillende mogelijkheden hebben. De meeste kaartjes zijn wijkkaartjes waardoor je vertegenwoordiging in een wijk bewerkstelligt. Op andere kaartjes kun je een verbanning van concurrerende edelen in een wijk uitvoeren, of een edelman naar je kamp laten overlopen. Bij een verbanning kies je een wijk, en gooi je met een dobbelsteen. Daar moeten het gegooide aantal edelen worden weggenomen; meestal zijn dat edelen van je medespelers, maar als die op zijn, moet je verder gaan met die van jezelf! Met brugkaartjes kun je een brug tussen de wijken bouwen om zodoende de doge te kunnen verplaatsen voordat er een waardering wordt uitgevoerd.
Wie het dogekaartje uitspeelt, voert een waardering uit in een van de wijken waar de doge staat of via bruggen naar toe kan. De speler met de meeste edelen in een wijk, krijgt de meeste punten; nummer twee krijgt wat minder, en de rest niks. Wie na drie rondes de meeste punten heeft verzameld op de rand van het bord (in Duitsland al een begrip en naar de bedenker, ‘Kramerleiste’ genoemd), heeft gewonnen. Niets aan, dertien in een dozijn, zou je denken. Maar het mechanisme waardoor je de kaartjes verwerft is uniek en ongemeen spannend! En dan zijn er ook nog strafpunten, en die moet je niet (teveel) krijgen!
Van twee stapels worden kaarten getrokken: vijf van de ‘gewone’ stapel waar onder andere de wijkkaartjes en de dogekaartjes in zitten, en drie van de strafpuntenstapel, die 1 tot 3 punten per kaart hebben. Met vier spelers worden twee spelers bepaald die elk een dergelijke stapel gaan verdelen, en wordt bepaald wie bij wie als eerste uit de gemaakte stapeltjes mag kiezen. De verdeler neemt vervolgens uit zijn twee gemaakte stapeltjes het overgeblevene. Zaak is dus, om elk van de stapeltjes zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Anders gaat de ander met het ‘leuke’ stapeltje aan de haal, en blijf je als verdeler met de brokken zitten, en vaak ook nog met de strafpunten.
x
x