|
Canal Grande
Uitgever: Adlung Spiele
Auteurs: Alan R. Moon, Aaron Weissblum
Jaar: 2002
recensie door
| x |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
Canal Grande is een kaartspel voor twee personen, dat afgeleid is van het bordspel San Marco. Wanneer je in het bezit bent van twee kaartspelen, kan Canal Grande ook met vier spelers gespeeld worden (kijk bij vertalingen voor de gewijzigde spelregels).
Doel
Net als San Marco speelt Canal Grande zich af in Venetië. Het doel van het spel is het behalen van "meerderheden" in de verschillende Venetiaanse wijken. Dit wordt niet, zoals in San Marco, bewerkstelligt door de meeste blokjes in de wijk te plaatsen, maar door het uitspelen van de meeste wijkkaarten van de betreffende wijk.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
De kaarten
In het kaartspel zitten wijkkaarten van zes verschillende wijken (vijf kaarten per wijk). Verder is er ook in dit spel een rol weggelegd voor de Doge (zes stuks); wanneer een doge wordt uitgespeeld, wordt er een wijk gewaardeerd. Wie een spion-kaart uitspeelt (drie stuks) mag twee actiekaarten trekken, terwijl een verrader (zeven stuks) je toestaat een kaart van je tegenstander te trekken. Gondelkaarten (zes stuks) kunnen gebruikt worden om tijdens een waardering versterking te laten komen uit andere wijken. Naast de hierboven genoemde actiekaarten zijn er tenslotte strafpuntenkaarten, in de smaken 1, 2 en 3.
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
  |
Het spelverloop
De kaarten worden in twee stapels verdeeld: strafpuntenkaarten en actiekaarten. De startspeler (de verdeler) trekt van de blinde stapels drie strafpuntenkaarten en vijf actiekaarten. Deze acht kaarten legt hij open op tafel, en verdeelt ze in twee setjes. De samenstelling en het aantal kaarten in beide setjes mag hij vrij kiezen, zolang beide setjes maar tenminste één kaart bevatten. De tegenspeler (de kiezer) mag vervolgens het setje uitkiezen waarmee hij wil gaan spelen. Het andere setje blijft open op tafel liggen.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
De kiezer begint vervolgens te spelen met zijn setje:
- De strafpuntenkaarten worden open neergelegd
- Gondels en wijkkaarten mag hij meteen op de hand nemen
- Wanneer hij een verraderkaart heeft, mag hij bij de tegenstander blind een kaart trekken en aan zijn eigen kaartenhand toevoegen
- Voor elke spionkaart trekt hij twee kaarten van de actiekaartenstapel.
- Wanneer de doge wordt uitgespeeld vindt een waardering plaats
Deze waarderingen zijn een soort bied-sessies: de speler die de doge heeft uitgespeeld mag kiezen welke wijk er gewaardeerd wordt. Van deze wijk legt hij een of meerder wijkkaarten open voor zich neer. De tegenspeler (de verdediger) besluit dan of hij aan het gevecht kan/ wil deelnemen. Zo ja, dan moet hij met tenminste één wijkkaart meer op tafel komen dan de aanvaller. Wanneer hij niet genoeg kaarten van de betreffende wijk heeft om het bod van de aanvaller te overtreffen, maar toch aan het gevecht wil deelnemen, kan hij een gondel inzetten. Met een gondel kan hij wijkkaarten van een andere wijk (versterking) aanvoeren. De aanvaller krijgt vervolgens weer de beurt om het door de verdediger neergelegde aantal wijkkaarten te overtreffen, al dan niet met behulp van gondels en versterkingen. De waardering is afgelopen als een van beide spelers niets meer kan of wil bijleggen. De speler die op dat moment de meerderheid aan wijkkaarten heeft liggen heeft gewonnen. |
|
|
|
|
|
|
|
|
| x |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| x |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| x |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
