xxxx

Café International
pagina 2

x
Wanneer een speler aan de beurt is, legt hij aan een van de tafeltjes een paar, en krijgt daar in eerste instantie twee punten voor. Elk verder gelegd fiche aan deze tafel levert zoveel punten op, als er op dat moment gasten aan tafel zitten; bij de volgende gelegde gast zou dat 3 punten zijn voor het eerst gelegde fiche, en vier voor het ‘tweedst’ gelegde fiche aan dezelfde tafel, voor een totaal van 7 punten.
Er mogen wel enkele fiches aan een tafel worden gelegd, bijvoorbeeld man-vrouw-man, als het bijgelegde fiche maar weer een vrouw is, om de parenwet niet te overtreden! Twee alleenstaande mannen danwel vrouwen (er wordt hier niet gediscrimineerd!) aan een zelfde tafel zijn taboe.
Wordt een tafel van vier volgemaakt met louter ‘raszuivere’ gasten (tja, hoe moet je het anders noemen?!) van een en dezelfde nationaliteit, dan levert dit een verdubbeling, en dus 8 punten op.
Aan het eind van iedere beurt trek je nieuwe fiches bij; als je een ‘raszuivere’ tafel hebt volgemaakt mag je als keuze1 fiche minder bijtrekken. Overgebleven fiches aan het eind van het spel kosten namelijk 5 strafpunten per fiche, en de veelkleutige jokers, vier in totaal, die voor elke nationalteit kunnen worden ingezet, zelfs 10 strafpunten! Simpel feit: de speler met de meeste punten wint.
Op een gegeven moment trek je fiches die je niet meer aan de tafels kunt leggen. Dan kun je daar nog punten mee vergaren door er één per beurt aan de bar te leggen. Maar wordt de bar te vol, dan gaat dit je punten kósten –en je hebt een legplicht!
Dit spel speel je in een half uur tot drie kwartier helemaal uit. Het is luchtig, niet moeilijk, en is heerlijk pretentieloos. In 1989 vond men dit voldoende om het tot ‘Spiel des Jahres’ uit te roepen; vandaag de dag ligt de lat wat hoger, ook grafisch, en bovendien zou het thema nu toch tot enig fronsen der wenkbrauwen leiden. We weten ’t wel, er zit niets achter en er wordt niets mee bedoeld, maar ik denk dat een dergelijk spel vandaag de dag dan geen nationaliteiten zou omvatten, maar bevolkingsgroepen die je overal kunt aantreffen, met dezelfde vooroordelen, zoals arrogante politici, snelle telecomjongens, grijpgrage vertrekbonusmanagers, frauderende aannemers, klagende boeren, hypocriete vredesactivisten; kortom, andere, meer geaccepteerde stereotypen!
Wil je een spel spelen, wil je het met mensen spelen die normaliter niet zo van spellen houden, dan trek je dit zó uit de kast. Laagdrempelig en ongecompliceerd; een echt ‘beer and pretzels game’; maar wij zeggen gewoon: nog een pòt – eh, sorry, partij?
© 2003 Richard van Vugt
x
x
x